کد مطلب:119105 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:227
علی، حتی برای یك لحظه هم در همه ی شبانه روز، خدا را فراموش نمی كرد. خدا را به یاد داشت، چه در تنهایی و هنگامی كه با خود بود و چه هنگامی كه در دل توده جای داشت و به تدبیر امور اجتماعی می پرداخت. او بسیار بسیار مردم را وامی داشت تا امور دینشان را از او بپرسند. علی، مردم را با سیره و رفتار خود موعظه می كرد. آری، او هم امام مردم بود و هم معلم آنان....[1].
علی از خود خشنود نمی بود مگر وقتی كه حق جامعه و مردم را ادا كرده باشد، یعنی نماز را برای مردم به پا داشته باشد و با رفتار و گفتار مردم را تعلیم داده و شبانگاه شام فقیران را داده باشد و محتاجان را از سوال بی نیاز كرده باشد. پس از این تكالیف، شب هنگام با خدای خویش به خلوت می پرداخت، نماز می خواند و بر سر پا عبادت می كرد. پس از اندكی خواب، سحرگاهان باز به سوی مسجد روانه می شد و مردم را به نماز دعوت می كرد.